حالا اگر كسي تمام اين شرايط را انجام داد كافي است؟ خير. مهمترين مرحله مانده است. آن هم توجه و دل دادن به نماز است. نه مثل بعضي ها كه فقط به عنوان رفع تكليف خم و راست مي شوند و نماز مي خوانند. در قرآن كريم آمده است: «واي بر نمازگزاران! آنان كه از ياد خدا غافلند و نماز را سبك مي شمارند.»

آنها لذت نماز را نچشيده اند. در نماز، انسان با خالق خودش خلوت مي كند و به او نزديك مي شود. در نماز است كه او همراه همه ي مخلوقات عالم به تسبيح خدا مي پردازد و همراه ماه و ستاره و خورشيد و آسمان در برابر خدا به سجده مي رود و با ياد خدا قلب خود را آرامش مي بخشد. چنين انساني كه دمادم به ياد خدا است و حس خضوع را در دلش بارور كرده، به جايي مي رسد كه به معناي واقعي حس مي كند كه هميشه خدا با او هست. نه فقط به لفظ! در سوره ي طه مي خوانيم: «هر كس از ياد من دوري گزيد، پس به درستي كه در زندگاني خود به سختي و تنگي در خواهد افتاد.»



[ صفحه 34]



بي هيچ ترديد، ياد خدا بزرگترين عامل رستگاري و نجات بشر است. هيچ چيز مثل نماز و توجه خالص در نماز، انسان را به ياد خدا نمي اندازد. بعضي ها فقط كلمات نماز را مي خوانند، بدون اينكه به معناي آن توجه كنند يا حتي فكر كنند. بايد دانست كه اگر نماز آگاهانه خوانده نشود، هيچ بهره اي را نصيب نمازگزار نمي كند. نمازي كه با كسالت و بي ميلي خوانده شود نمي تواند در انسان ياد خدا را زنده كند.

حال با توجه به شرايطي كه گفته شد، مي توان فهميد كه چرا نماز انسان را از بديها باز مي دارد؛ چرا نماز براي مسلمانها واجب شده است.

روزي پيامبر به ياران خود فرمود: «فرض كنيد نهري در كنار خانه ي شما باشد و شما هر روز پنج مرتبه در آن شستشو كنيد. آيا به تن شما هيچ اثري از آلودگي مي ماند؟ نمازهاي پنج گانه هم همين اثر را دارند.»

در اقامه ي نماز، اسرار فراوان گفته و ناگفته اي هست. نمازي كه عبادت است و خودسازي و رشد دهنده ي جامعه اسلامي. به همين دليل است كه نماز، ستون دين است. كاش راجع به نماز بيشتر مي دانستيم.



[ صفحه 35]