«ينسب الي مولانا اميرالمؤمنين (عليه السلام) انه وقع رجله نصل، فلم يكن من اخراجه. فقالت فاطمة (عليهاالسلام) اخرجوه في حال صلوته، فانه لا يحس بما يجري عليه حينئذ. فاخرج و هو (عليه السلام) في صلوته.»

(محجة البيضاء ج 1 ص 397)

در مورد حضرت علي (عليه السلام) آمده است كه در يكي از جنگ ها تيري به پاي آن حضرت فرورفته بود و بيرون آوردن آن ممكن نمي شد. فاطمه (عليهاالسلام) فرمود: آن را در حال نماز از پايش بيرون آوريد؛ زيرا در آن حال، آنچه را بر او مي گذرد، احساس نمي كند. بر اساس سفارش فاطمه (عليهاالسلام) هنگامي كه امام مشغول نماز بود، تير را از پايش بيرون كشيدند.

ملاي جامي اين ماجرا را به نظم درآورده و مي گويد:



شير خدا شاه ولايت علي

صيقلي شرك خفي و جلي



روز احد چون صف هيجا گرفت

تير مخالف بتنش جا گرفت



غنچه ي پيكان بگل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شكفت



روي عبادت سوي محراب كرد

پشت به درد سر اصحاب كرد



خنجر الماس چو بنداختند

چاك بتن چون گلش انداختند



صورت حالش چو نمودند باز

گفت كه سوگند به داناي راز



كز الم تيغ ندارم خبر

گرچه زمن نيست خبر دارتر





[ صفحه 37]