ابوذر غفاري گويد: روزي از روزها با رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) در مسجد، نماز مي خوانديم كه سائلي وارد مسجد شد و از مردم تقاضاي كمك نمود، ولي كسي چيزي به او نداد، لذا دست خود را به آسمان بلند كرد و گفت: خدايا تو شاهد باش كه من در مسجد رسول تو، تقاضاي كمك كردم، ولي احدي جواب مساعد به من نداد. در اين بين علي (عليه السلام) كه در حال ركوع بود، با انگشت كوچك دست راست خود اشاره كرد، سائل نزديك آمد و انگشتر را از دست آن حضرت بيرون آورد. پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) كه در حال نماز بود، اين جريان را مشاهده كرد. هنگامي كه از نماز فارغ شد سر به سوي آسمان بلند كرد و چنين گفت: خداوندا! برادرم موسي از تو تقاضا كرد كه سينه ي او را وسيع گرداني و كارها را بر او آسان سازي و گره از زبانش بگشايي تا مردم گفتارش را درك كنند؛ و نيز موسي درخواست كرد هارون را كه برادرش بود، وزير و ياورش قرار دهي و به وسيله او نيرويش را زياد كني و در كارهايش شريك سازي.

خداوندا! من محمد پيامبر و برگزيده تو هستم، سينه ي مرا گشاده كن و كارها را بر من آسان ساز، از خاندانم علي را وزير من گردان تا به وسيله ي او پشتم قوي و محكم گردد. ابوذر گويد: هنوز دعاي پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) پايان نيافته بود كه جبرئيل فرود آمد و آيه ي ولايت را نازل كرد:

«انما وليكم الله و رسوله والذين آمنوا الذين يقيمون الصلوة و يؤتون



[ صفحه 34]



الزكوة و هم راكعون» [1] .

ولي امر و ياور شما تنها خدا و رسول و آن مؤمناني هستند كه نماز را به پاداشته و در حال ركوع به فقيران زكات مي دهند. [2] .



برو اي گداي مسكين در خانه ي علي زن

كه نگين پادشاهي دهد از كرم گدا را