مرحوم آقا نجفي قوچاني رحمه الله ضمن گزارش ماجراهاي دوران طلبگي خود در اصفهان مي نويسد: «.. در اين حجره ي تازه كه حجره هامان به هم وصل بود از ميان طاقچه سوراخ نموديم و ريسماني در آن كشيديم كه يك سر ريسمان در حجره ي رفيق بود و يك سر آن در حجره ي من. وقت خواب آن سر را رفيق به پا يا دست خود مي بست و اين سر ريسمان را من به دست خود مي بستم كه سحر هر كدام زودتر بيدار شديم ديگري را بدون اين كه صدايي بزنيم به توسط ريسمان بيدار كنيم كه مبادا طلبه اي از صداي ما بيدار شود و راضي نباشد.» [1] .



[ صفحه 63]