202. اسد الغابة - به نقل از ابن عمر -: پيامبر صلي الله عليه و آله دو مؤذن داشت: يكي بلال، و ديگري عبدالعزيز بن اصم.

203. مسند ابن حنبل - به نقل از عايشه -: پيامبر خدا، دو مؤذن داشت: بلال و عمرو بن ام مكتوم. پيامبر خدا فرمود: «هرگاه عمرو اذان گفت، بخوريد و بياشاميد؛ چرا كه او مردي نابيناست؛ اما هرگاه بلال اذان گفت، [از خوردن و آشاميدن،] دست بكشيد؛ چرا كه بلال، تا صبح نشود، اذان نمي گويد».

204. صحيح مسلم - به نقل از ابن عمر -: پيامبر خدا، دو مؤذن داشت: بلال و ابن ام مكتوم نابينا. پيامبر خدا فرمود: «بلال، شب هنگام [و صبح نشده،] اذان مي گويد، بنابراين، بخوريد و بياشاميد، تا آن كه ابن ام مكتوم اذان بگويد». فاصله ي ميان [اذان] آن دو، بيشتر از پايين آمدن اين [از بام] و بالا رفتن آن يكي نبود.

205. كتاب من لا يحضره الفقيه: پيامبر خدا، دو مؤذن داشت: يكي بلال و ديگري ابن ام مكتوم. ابن ام مكتوم، نابينا بود و پيش از صبح، اذان مي گفت؛ اما بلال، صبح كه مي شد، اذان مي گفت. پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: «ابن ام مكتوم، شب هنگام، اذان مي گويد. بنابراين، هرگاه اذان او را شنيديد، بخوريد و بياشاميد تا آن كه اذان بلال را بشنويد».

اهل سنت، اين حديث را تغيير داده اند و گفته اند كه ايشان صلي الله عليه و آله فرمود: «بلال، شب هنگام، اذان مي گويد. بنابراين، هرگاه اذانش را شنيديد، بخوريد و بياشاميد تا آن كه اذان ابن ام مكتوم را بشنويد».

206. امام صادق عليه السلام: بلال و ابن ام مكتوم براي پيامبر صلي الله عليه و آله اذان مي گفتند. ابن ام مكتوم - كه نابينا بود - شب هنگام اذان مي گفت و بلال، زماني اذان مي گفت كه سپيده مي زد. از اين رو، پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: «هرگاه صداي بلال را شنيديد، از خوردن و آشاميدن، دست بكشيد؛ چرا كه وارد صبح شده ايد».

207. امام صادق عليه السلام: ابن ام مكتوم، اذان صبح را گفت. مردي بر پيامبر خدا گذشت و ايشان مشغول خوردن سحري بود و او را تعارف به خوردن نمود.

گفت: اي پيامبر خدا! مؤذن، اذان فجر را گفت!

پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: «اين، ابن ام مكتوم است و او شب هنگام، اذان مي گويد. هرگاه بلال اذان گفت، خودداري كن».