258. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: روزگاري بر مردم فرا خواهد رسيد كه در مسجدهايشان گرد هم مي آيند، در حالي كه جز دنيا غمي ندارند. خدا را به اينان، نيازي نيست. بنابراين با آنان، همنشين نشويد. [1] .

259. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: در آخر زمان، از امت من مردمي پديدار گردند كه در مساجد، گرد هم مي آيند كه ذكرشان دنيا و دوستي دنياست. با آنها همنشيني نكنيد كه خدا را بديشان، حاجتي نيست. [2] .

[ صفحه 108]

260. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: سخن گفتن به ستم [و ناحق] در مسجد؛ نيكي ها را مي خورد، آن گونه كه چارپا، علف خشكيده را مي خورد. [3] .

261. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: هر سخني در مسجد، بيهوده است، جز [قرائت] قرآن و ذكر خداوند عز و جل و از خير پرسيدن يا خير رساندن. [4] .

262. امام صادق عليه السلام: امير مؤمنان عليه السلام، كسي را در مسجد در حال افسانه گويي ديد. او را با شلاق زد و بيرونش كرد. [5] .

[1] المستدرك علي الصحيحين: ج 4 ص 359 ح 7916 به نقل از أنس، صحيح ابن حبان: ج 15 ص 163 ح 6761 به نقل از عبدالله، المصنف، ابن أبي شيبه: ج 8 ص 268 ح 124 به نقل از حسن بصري، المعجم الكبير: ج 10 ص 199 ح 10452 به نقل از عبدالله بن مسعود و همگي تقريباً با همان الفاظ، كنزالعمال: ج 11 ص 192 ح 31184.

[2] جامع الأخبار: ص 179 ح 435، تنبيه الخواطر: ج 1 ص 69، ارشاد القلوب: ص 186، بحارالأنوار: ج 83 ص 368 ح 27؛ ربيع الأبرار: ج 1 ص 305، تفسير القرطبي: ج 12 ص 277 به نقل از مالك بن دينار.

[3] جامع الأخبار: ص 179 ح 432، بحارالأنوار: ج 83 ص 377 ح 45.

[4] الفردوس: ج 3 ص 258 ح 4764 به نقل از ابوهريره، كنزالعمال: ج 7 ص 671 ح 20840.

[5] الكافي: ج 7 ص 263 ح 20، تهذيب الأحكام: ج 10 ص 149 ح 595 هر دو به نقل از هشام بن سالم، بحارالأنوار: ج 72 ص 265 ح 3.

اين حديث، دلالت بر اين دارد كه بر امام است كه در امور مكروه، ادب نمايد و احتمال دارد كه اين كار (افسانه گويي)، به علت اين كه مشتمل بر داستان هاي دروغين است، حرام باشد. علاوه بر اين، هيچ استبعادي ندارد كه افسانه گويي در مسجد، هنگامي كه بيهوده است، مطلقاً حرام باشد (مرآة العقول: ج 23 ص 410).