15. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: آمد و شد به مساجد، [مايه ي] رحمت است، و پرهيز از آن، [موجب] نفاق است. [1] .

16. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: هر گاه آسيب ها و آفت ها فرود آيند، مسجديان در امان اند. [2] .

17. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: هر گاه خداوند بخواهد به مردمي آسيب برساند، چون به مسجديان بنگرد، آسيب را از آنان دور مي سازد. [3] .

18. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: هر گاه خداوند - كه با شكوه است - مردم دياري را غرق در نافرماني ببيند، در حالي كه در آن ديار، سه مؤمن نيز حضور دارد، او - كه با شكوه است و نام هايش مقدس -، آنان را چنين ندا مي دهد: «اي نافرمانان از من! اگر نبودند در ميان شما ايمان آورندگاني كه به ياد جلالت و شكوه من با يكديگر دوستي مي ورزند، آنان كه با نمازشان زمين و مساجد مرا آباد مي كنند و در سحرگاهان به خاطر ترس از من، آمرزش مي طلبند، بي ترديد، عذابم را بي آن كه پروا كنم، بر شما فرو مي فرستادم». [4] .



[ صفحه 28]



19. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله: هر كه پيوسته به مساجد، آمد و شد كند، به يكي از هشت چيز دست خواهد يافت: برادري كه در راه خداي عز و جل از او بهره برد، يا دانشي لطيف و نغز، يا سخني كه او را به هدايت ره نمون شود، يا از هلاكت برهاند، يا رحمتي كه چشم به راهش باشد، يا آن كه گناهي را از روي شرم يا ترس [از خدا] ترك گويد. [5] .

20. امام علي عليه السلام: هر گاه خداوند - تبارك و تعالي - بخواهد كه زمينيان را عذاب كند، مي فرمايد: «اگر نبودند كساني كه به پاس بزرگي و عظمت من، يكديگر را دوست مي دارند و مسجدهايم را آباد مي كنند و سحرگاهان آمرزش مي طلبند، بي ترديد، عذابم را فرو مي فرستادم. [6] .



[ صفحه 29]



21. امام صادق عليه السلام - به فضل بن عبدالملك -: اي فضل! از هر قبيله اي، جز برگزيده ي آن، و از هر خانداني، جز اصيل آن، ره سپار مسجد نمي شود. اي فضل! مسجدرو، دست كم يكي از اين سه چيز نصيبش مي شود: يا دعايي مي كند كه خداوند با آن او را به بهشت مي برد، يا دعايي كه به سبب آن، خداوند، بلاي دنيا را از او دور مي سازد، و يا برادري كه در راه خداي عز و جل بهره اش مي گردد. [7] .



[ صفحه 31]