در فرهنگ قرآن و حديث، «سجود»، نه تنها به معناي سر فرود آوردن، بلكه به معناي سر بر خاك نهادن نيز هست. از اين رو، سجود به غايت خضوع، تفسير شده است و بر اين پايه، مسجد در فرهنگ اسلامي، جايگاه ويژه اي دارد كه در آن، انسان ناتوان و نيازمند، با خضوع و كرنش در برابر عظمت آفريدگار توانا و بي نياز، با او ارتباط برقرار مي كند.

البته، انسان همه جا مي تواند در برابر عظمت الهي، سر فرود آورد و از اين طريق با وي رابطه برقرار نمايد؛ ولي اگر مكاني با قصد قربت به اين كار اختصاص يابد، مسجد ناميده مي شود. [1] .

براي بهره گيري كامل امت اسلامي از بركات «مسجد»، در قرآن و احاديث اسلامي، ره نمودهاي مهم و ارزشمندي آمده كه در واقع، فرهنگ نامه ي بهره گيري از بركات مسجد محسوب مي شوند و مبلغان ديني بايد با تكيه بر اين فرهنگ نامه، و بويژه با تأمل در پيام هاي سازنده ي آن، جهت تأسيس و بهره گيري از ظرفيت هاي مسجد، تلاش نمايند. به منظور دستيابي به اين هدف، نوشته ي حاضر با عنوان فرهنگ نامه ي مسجد، متن ره نمودهاي قرآن و اهل بيت عليهم السلام را در دوازده فصل، تقديم همگان و بويژه پژوهشگران و مبلغان مي نمايد. اما پيش از آن، اشاره ي كوتاهي داريم به مهم ترين نكاتي كه در اين فرهنگ نامه، مورد توجه قرار گرفته است.



[ صفحه 11]