روز آخر هنگام مغرب، پزشكان با توجه به آنكه حساسيت امام را



[ صفحه 101]



به نماز مي دانستند، صدايشان كردند و گفتند: آقا! وقت نماز است.

امام كه از ساعت يك و نيم بعدازظهر بي هوش شده بودند، نسبت به اين صدا عكس العمل نشان دادند. همه ما شاهد آن بوديم كه ايشان در آن حالت بي هوشي با حركات دست و ابروها، نماز مغرب را به جاي آوردند. [1] .