حضرت امام در حال خستگي و حالت درد، براي اداي نماز شب در همان ساعاتي كه معلوم بود سال ها بدنشان آمادگي پيدا كرده است، در همان ساعات اطرافيان را صدا مي كردند تا مقدمات كار را براي انجام نماز شب فراهم كنند. حتي از همان شبهاي بعد از عمل كه اين موضوع براي ما خيلي تعجب آور است كه يك شخص با آن كسالت، چنين كاري را با اين همه دقت انجام دهد و اين چيزي جز عشق و اخلاص كه نهايتش آن حالت جذبه و كشش را ايجاد مي كند، نمي تواند باشد؛ و واقعا پوشيدن آن لباس سفيد پاك و



[ صفحه 79]



گذاشتن عمامه و ساير مقدماتي كه گفته شد، اينها همه اش هر كدام خاطره اي است. كلا ديدن هر لحظه قيافه ملكوتي امام، واقعا براي ما خاطره است. [1] .