پزشكان مي گفتند: بيماري ايشان خيلي درد دارد و پيدا هم بود؛ ولي هيچ ناراحتي، صدايي، ناله اي، يك حرفي، يك اداي صوتي، بيانگر اين باشد كه اظهار ناراحتي بكنند وجود نداشت. فقط و فقط ناراحتي ايشان اين بود كه مبادا نماز اول وقت را درك نكنند. سؤالشان اين بود كه كي وقت نماز مي شود؟ ظهر، مغرب، نصف شب حتي نماز شبشان را با حالت چشمان بسته مي خواندند. گويا با حركات چشم و ابرو نماز مي خواندند. تمام نگراني ايشان جهت اداي همين فرايضشان بود و هيچ نگراني ديگر نداشتند. [1] .