امام براي كار روزانه شان جدولي داشتند كه خود ايشان آن را تهيه كرده بودند. در آن جدول كارهاي همه ساعات شبانه روز امام درج شده بود، به جز ساعاتي از شب كه ايشان براي نماز شب و راز و نياز با خدا از خواب برمي خاستند.

امام هميشه از ساعت 2 نيمه شب تا 4 صبح براي نماز شب و عبادت برمي خاستند. برنامه زندگي ايشان يك برنامه حساب شده اي بود كه لحظه لحظه آن حساب داشت. ايشان در مواقعي كه كسالت و مريضي داشتند نيز برنامه هايشان تغيير چنداني نمي كرد و ديدم كه برنامه هاي روزانه و عبادت هاي شبانه ايشان برايشان ملكه شده است. مواقع بيماري حدود يك ساعت قبل از اذان صبح از خواب برمي خاستند، ولي در مواقع عادي معمولا از حدود 2 ساعت مانده به اذان صبح خود را براي راز و نياز با محبوب خويش آماده مي كردند و شب زنده داري مي كردند. امام با يك شور و اشتياق وصف ناپذيري براي عبادت از خواب برمي خاستند. برخي مواقع كه ما شب ها بالاي سر امام بوديم جهت اينكه ايشان را براي نماز شب



[ صفحه 68]



بيدار كنيم، همين كه موقع نماز شبشان فرا مي رسيد، خودشان به حالت عجيبي از خواب بيدار مي شدند، كه گويي كسي ايشان را صدا كرده باشد. [1] .



[ صفحه 71]