در دل شب هنگامي كه براي نماز شب برمي خاستند، از يك چراغ قوه بسيار كوچك استفاده مي كردند كه تنها جلوي پايشان را روشن كند، و لامپ را روشن نمي كردند. با آرامي راه مي رفتند تا اينكه ديگران بيدار نشوند. تا اين اندازه مسائل اسلامي را رعايت مي كردند. امام از سن جواني نماز شب و تهجد جزء برنامه هاي ايشان بود. ايشان 70 سال نماز شب خود را به صورت متواتر خواندند، نماز شبي كه در قرآن مي فرمايد كه كسي چنين تهجدي را داشته باشد، خداوند او را به مقام بسيار شايسته اي مي رساند. امام دو خصلت داشت كه در بين تمام دوستانش ممتاز بود: در مجالس



[ صفحه 66]



غيبت نمي كردند و از غيبت كردن هم به شدت جلوگيري مي كردند. دوم مقيد به خواندن نماز شب بودند. [1] .