برنامه زندگي شان يك برنامه حساب شده اي بود كه لحظه لحظه آن حساب داشت. ايشان در مواقعي كه كسالت و مريضي داشتند نيز برنامه هايشان تغيير چنداني نمي كرد و ديديم كه برنامه هاي روزانه و عبادتهاي شبانه ايشان برايشان ملكه شده است. مواقع بيماري حدود يك ساعت قبل از اذان صبح از خواب برمي خاستند؛ ولي در مواقع عادي معمولا از حدود دو ساعت مانده به اذان صبح، خود را براي راز و نياز با محبوب خويش آماده مي كردند و شب زنده داري مي كردند. امام با يك شور و اشتياق وصف ناپذيري براي عبادت از خواب برمي خاستند.

برخي مواقع كه ما شبها بالاي سر امام بوديم براي اينكه ايشان را براي نماز شب بيدار كنيم، همين كه موقع نماز شبشان فرامي رسيد، خودشان به حالت عجيبي از خواب بيدار مي شدند، كه گويي كسي ايشان را صدا كرده باشد. [1] .



[ صفحه 62]