قبل از اينكه به نجف مشرف بشوم فردي را در قم ديدم كه به نجف رفته است و امام را ملاقات كرده و نقل مي كرد كه ما وقتي به نجف رسيديم به منزل امام زياد تردد مي كرديم. برنامه هميشگي امام اين بود كه دو و نيم ساعت پس از مغرب به بيروني منزل مي آمدند تا كساني كه مي خواستند ايشان را زيارت كنند يا كاري داشتند خدمتشان برسند و بعد به حرم مشرف مي شدند كه درست سه ساعت پس از مغرب بود، اين امر هميشگي امام بود مگر اينكه حادثه اي پيش مي آمد.

يك شب امام بر اثر كسالت حالشان خوب نبود و تب زيادي داشتند لذا نتوانستند به حرم مشرف شوند هر چه هم گشتند نتوانستند دكتري را پيدا كنند. تا اينكه ساعت دو نيمه شب دكتري پيدا شد و از او خواهش كردند كه بيايد و امام را معاينه كند. در اين ساعت وارد منزل امام كه شديم حدس زديم به دليل كسالت در



[ صفحه 47]



بستر خوابيده باشند ولي وقتي در زديم و وارد اطاق شديم مشاهده كرديم كه امام با آن تبي كه داشتند روي سجاده نشسته اند و نماز شب مي خوانند. صبر كرديم تا نماز ايشان تمام شد بعد دكتر ايشان را معاينه كرد. پس از معاينه معلوم شد ميزان حرارت امام در آن تبي كه داشتند 42 درجه بود. ميزاني كه معمولا انسانهاي قوي و جوان حتي قادر نيستند روي پاي خود بايستند و حتي نماز واجب خود را بخوانند تا چه رسد به اينكه بخواهند نماز مستحبي بخوانند ولي امام در اثر عشق به خدا و با آن حالت تعبدي كه داشتند برنامه عبادت خود را ترك نكردند. [1] .