هيچ گاه امام (حتي يك شب علي رغم آنكه بيمار بودند و داروهاي خواب آور و مسكن هاي تخديري هم گاهي براي معالجه ايشان تجويز مي شد) نماز شب خود را ترك نكردند و اگر هم احساس مي كردند كه ممكن است امشب با اين داروها خوابشان ببرد به افراد حاضر در بخش (پرستار، پزشك، افراد دفتر) مي فرمودند كه رأس ساعت فلان مرا بيدار نماييد كه البته اكثرا خودشان زودتر بيدار مي شدند و سريعا از ساعت و زمان جويا مي شدند. [1] .



[ صفحه 43]