وقتي در نجف بودم امام بيدار مي شدند. بسياري از شبها، براي اينكه ما بيدار نشويم چون پشت بام مي خوابيديم، صدايشان را مي انداختند توي صداي بلندگويي كه از صحن مطهر حضرت اميرالمؤمنين (ع) پخش مي شد و صدا را قاطي مي كردند با صداي اذان يا مناجات، كه ما صداي گريه ايشان را نشنويم. [1] .



[ صفحه 42]