روزي كه شاه فرار كرد، در نوفل لوشاتو بوديم، پليس فرانسه خيابان اصلي نوفل لوشاتو را بست، تمام خبرنگاران كشورهاي مختلف از آفريقا، آسيا، اروپا و امريكا آنجا بودند و شايد 150 دوربين فقط صحبت امام را مستقيم پخش مي كردند، تا خبر بزرگترين حادثه سال را مخابره كنند. شاه رفته بود و آنها مي خواستند ببينند امام چه تصميمي دارند، امام بر روي صندلي ايستاده بودند. در كنار خيابان، تمام دوربينها بر روي ايشان متمركز شده بود. امام چند دقيقه



[ صفحه 26]



صحبت كردند و مسائل خودشان را گفتند. من كنار ايشان ايستاده بودم. يك مرتبه برگشتند و گفتند: «احمد، ظهر شده؟» گفتم بله، الآن ظهر است. بي درنگ امام گفتند: «والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته». شما ببينيد در چه لحظه اي امام صحبتهايشان را رها كردند. براي اينكه نمازشان را اول وقت بخوانند. يعني در جايي كه تلويزيونهاي سراسري كه هر كدام ميليونها آدم بيننده دارد، سي. ان. ان امريكا بود، بي. بي. سي لندن بود، تمام تلويزيونها چه در امريكا و چه در اروپا بودند. خبرگزاريها همه بودند، آسوشيتدپرس، يونايتدپرس، رويتر و تمام خبرنگاران روزنامه ها، مجلات، راديو تلويزيونها... و در چنين موقعيت حساسي امام حرفشان را قطع كردند و رفتند سراغ نماز. [1] .