هنگامي كه نزديك نماز مي شد سر از پا نمي شناختند. به هر كس كه در اتاق بود صراحتا مي گفتند: «برويد كه وقت نماز است»، و هميشه در اين لحظات يك تبسمي پيدا مي كردند كه آدم احساس



[ صفحه 17]



مي كرد انتظار لحظات شيريني را مي كشند. [1] .