امام هميشه نماز را در اول وقت مي خواندند و به نافله اهميت مي دادند. اين خصوصيت از همان جواني وقتي كه هنوز بيشتر از بيست سال نداشتند در ايشان وجود داشت. چند تن از دوستان نقل مي كردند: ما ابتدا فكر مي كرديم خداي ناكرده ايشان از روي تظاهر نماز را اول وقت مي خوانند، به همين خاطر سعي داشتيم كاري كنيم كه اگر اين كار از روي تظاهر است، جلوي آن را بگيريم.

مدت زيادي در اين فكر بوديم و بارها به طرق مختلف ايشان را امتحان كرديم، مثلا درست وقت نماز، سفره غذا مي انداختيم و يا وقت رفتن به مسافرت را درست اول وقت قرار مي داديم؛ اما ايشان مي فرمودند: «شما غذايتان را بخوريد من هم نمازم را مي خوانم. هر چه كه بماند من مي خورم». و يا در موقع مسافرت مي فرمودند:



[ صفحه 16]



«شما برويد من هم مي آيم و به شما مي رسم».

وقتي مدتها از اين مسأله گذشت نه تنها ايشان نماز اول وقتشان ترك نشد، بلكه ما را هم واداشتند كه در اول وقت نمازمان را بخوانيم. [1] .