در سال هاي اوليه اقامت در نجف اشرف كه در منزل و يا در مدرسه آيت الله بروجردي اقامه نماز جماعت مي فرمودند، من همواره در پشت سر ايشان مي ايستادم و اگر در صف اول هم بودم، معمولا نزديك به محل سجاده بودم. درك و احساس حالت حضور قلب امام در نماز جالب و آموزنده بود. ايشان در برگزاري نماز بسيار ساده و بدون تكلف بودند، به طوري كه شايد براي افراد عادي و عامي هيچ امر جالب توجهي نداشت؛ ولي براي خواص، اين نوع سادگي نيز حاكي از عمق عرفان و خلوص و صفاي عبوديت امام بود. [1] .