حضرت امام خميني، رضوان الله عليه، در هنگام عبادت مانند كساني بودند كه نه اهل علمند، نه اهل سياست و هيچ كاري غير از عبادت ندارند. ايشان چنان به عبادت مشغول و از امور ديگر فارغ مي شدند كه گويي هيچ كار ديگري ندارند. مثلا در زيارت عرفه كه به حرم حضرت سيدالشهدا مشرف مي شدند، با وجود سن زياد، اين دعا را كه دو تا سه ساعت طول مي كشيد، به حالت ايستاده رو به قبله مي خواندند. به اين صورت ما را كه جوان بوديم و نشسته دعا مي خوانديم، شرمنده مي كردند. به همين دليل، در هنگام خواندن اين دعا، از جاي خود بلند مي شديم و ما هم ايستاده آن را مي خوانديم.

نافله ها را نيز كه بيشتر افراد نشسته مي خواندند، حضرت امام ايستاده مي خواندند، از اين رو ما كه چهل - پنجاه سال از ايشان كوچكتر بوديم، در مقابلشان شرم داشتيم كه نشسته نافله ها را بخوانيم.

عبادتها را به بهترين شكل انجام مي دادند، از نماز شب و زيارت عاشورا گرفته تا دعاي ابوحمزه، كميل و غيره.

حضرت امام در ضمن آنكه از جهت مسائل علمي مانند ساير مراجع تقليد - بلكه بيشتر - بودند، عبادتهايشان نيز چون عابدان و



[ صفحه 6]



زاهدان - حتي بيشتر و بهتر - بود. [1] .