با اينكه حضرت امام روحشان آميخته با عبادت بود؛ ولي مع ذلك هيچ گاه تظاهر به عبادت نداشتند. هيچ گاه ديده نمي شد كه ايشان نماز را طولاني كنند و ژست نماز را طور ديگري نشان دهند. هيچ گاه ديده نشد كه ايشان در هنگامي كه با ديگران ارتباط دارند، ذكر با صداي بلند بگويند مثل لا اله الا الله يا سبحان الله كه بعضيها عادت دارند. اصلا وجود ايشان، وجود ذكر الهي بود، توجه به خدا بود. چون معناي ذكر، گفتن با زبان نيست. معناي ذكر، يعني توجه به ذات اقدس پروردگار عالم است و ايشان توجهش به تمام معنا، غير از توجه به خدا نبود (از پوست و گوشت و استخوان و...) حضرت امام تمام وجودشان ياد الهي بود؛ ولي در عين حال تظاهر



[ صفحه 4]



به ياد خدا هم نداشتند. [1] .