سپيده دم كه سر زد، امام حسين عليه السلام و ياران به نماز بامداد ايستادند و دوگانه اي بهر يگانه به جاي آوردند. از نماز كه فارغ شدند، صداي طبل جنگ يزيديان به هوا برخاست و امام رو به ياران ايستاد و حمد و ثناي خدا را به جاي آورد و چنين گفت:

«خداوند اذن شهادت به ما داده است، شايسته است كه صبر پيشه سازيد



[ صفحه 94]



و استقامت كنيد. مرگ پلي است كه بدان وسيله، از بدبختي و رنج به دشت پهناور بهشت و نعمت هاي جاودان خواهيد رسيد؛ چه كسي خوش ندارد كه از زندان بيرون رود و در كاخي منزل كند ولي دشمنان شما به وسيله ي مرگ از كاخي به زندان وارد مي شوند.»

آنگاه دست به دعا برداشت و چنين عرض كرد:

«بار خدايا! تو در هر رنجي، پناهي و در هر گرفتاري، اميد. در سختي ها تو مرا يار و مددكار بودي، چه غم ها كه از من زدودي و چه رنج ها كه مرا از آن رهانيدي. پروردگارا! نعمت ها از آن توست، نيكي ها از آن توست و...»

آري نيايش حسين عليه السلام با شكر نعمت هاي خداوندي پايان يافت و حال آنكه نمايانگر عالي ترين ايمان و آرامش در تاريخ بشر بود. [1] .