تاريكي شب عاشورا كه بر دشت كربلا سايه افكند، امام حسين عليه السلام و يارانش تمام شب را به نماز ايستادند، تسبيح مي گفتند، استغفار مي كردند، دعا مي خواندند و گريه مي كردند. [1] .



[ صفحه 86]



شب زنده داري و دعا و مناجات در تاريخ جنگ هاي پيامبر نيز سابقه اي ديرينه داشت. مشركين براي تقويت روحيه ي سربازان خود زنان را همراه با خود به ميدان جنگ مي بردند تا بزنند و بكوبند و شراب بنوشند، اما ياران پيامبر با دعا و مناجات و تلاوت قرآن از خداوند مدد مي جستند.

همچنين در تاريخ حكومت حضرت علي عليه السلام و در ميان سپاهيان حضرت عليه السلام چنين وضعي مشاهده مي شد براي نمونه زماني كه معاويه از عقيل پرسيد: «چه تفاوتي بين سپاه من و سپاه برادرت علي مي بيني؟» عقيل گفت: «سپاهيان برادرم علي عليه السلام مثل اصحاب پيامبرند كه در ميدان جنگ شيران روز و عابدان شب هستند و لشكريان تو مثل لشكريان پدرت ابوسفيان هستند كه با صداي آواز زنان و مستي شراب، شب را به صبح مي برند.»

امام حسين عليه السلام نيز همچون سلف صالح خود، شب عاشورا را به نماز، دعا، استغفار و زاري به درگاه خدا گذراند. ياران او نيز چنين كردند و شب را اين چنين به روز آوردند؛ گروهي در حال دعا بودند و جمعي به نماز مشغول، يكي در حال ركوع بود و ديگري به سجده افتاده بود، كسي در حال قيام بود و فردي نشسته با خداي خود راز و نياز مي كرد؛ وه كه شب شهادت چه شب خوشي است!!

از دعا كه فارغ مي شدند، به نماز مي پرداختند، نماز را كه مي خواندند، به قرآن روي مي آوردند. زمزمه اي داشتند دل انگيز و شيرين. در آن تاريكي شب، در آن بيابان هولناك نواي دلپذير آنان پخش مي شد؛ نواي عبادت، نواي قرآن، نواي نماز، نواي نيايش به درگاه قادر بي نياز. آنان شب را به



[ صفحه 87]



عبادت زنده كردند و روز را با شهادت جاودانه ساختند. [2] .

گفته اند كه در شب عاشورا سي و دو نفر از سربازان عمر سعد كه گذارشان به خيمه هاي اباعبدالله افتاد، تحت تأثير اين شور و شوق قرار گرفتند. [3] .

«گروهي از سپاهيان عمر سعد شب گردي مي كردند. بر سپاه امام حسين عليه السلام گذر كرده، زمزمه ي دلنواز ياران و آهنگ قرآن اصحاب را شنيدند. عنان از كف دادند و ركاب از پا بريدند. ساعتي ايستاده به آن ناله هاي دلپذير و طنين سحري گوش فرا دادند.

ناله ي سوزان اثر كرد و دل هاي تاريك را روشن ساخت. يكباره از يزيد دست كشيدند و به حسين پيوستند و ناريان نوري شدند.

راه سعادت هميشه براي همه باز است. آن چه كمياب است، سعادت و سعادت خواه است. آنان كه به سعادت نرسيدند، سعادت را نخواسته و خواهش دل را خواستند و سعادتش خواندند.» [4] .