امام حسين عليه السلام كساني را به كربلا دعوت مي كند كه جز به حماسه عارفانه و عرفان حماسي نمي انديشند. حضرت، زاهد و عابد محض را به كربلا دعوت نكرد. امروز نيز اين چنين است، آنها كه بوي زهد خشك يا عبادت خشك از آنها استشمام مي شود نه كربلايي اند و نه انقلابي.

امام عليه السلام وقتي حج نكرده بر مي گردد، در سخنراني رسمي خود ابتدا مرگ را ترسيم مي كند و سپس مي فرمايد: «اين چنين نيست كه من ندانم بر سرم چه مي آيد. قبري در كربلا براي من فراهم شده است كه من آگاهانه به سراغ آن مي روم و مي بينم كه بدن مرا گرگان سرزمين كربلا قطعه قطعه مي كنند، اما من آن طوري كه يعقوب مشتاق يوسف بود، مشتاق ديدار اجدادم هستم. من با آگاهي مي روم و كساني مرا در اين سفر همراهي كنند كه وطن آنها و هدفشان ديدار با خداست و به چيزي كمتر از آن نمي انديشند.» [1] .



[ صفحه 73]