قرآن كريم در آيه سي و دوم از سوره مباركه توبه در معرفي تبهكاران كه خود محروم از نور الهي بوده و نمي گذارند ديگران هم بهره مند شوند،



[ صفحه 67]



مي فرمايد: «يريدون ان يطفؤا نور الله بافواههم و يأبي الله الا ان يتم نوره و لو كره الكافرون» اينان همواره سعي در خاموش كردن نور دين داشته و سعي مي كنند كسي از آن نور استفاده ننمايد.

و در آيه بيست و شش از سوره مباركه انعام مي فرمايد: «و هم ينهون عنه و ينأون عنه و ان يهلكون الا انفسهم و ما يشعرون».

از اين دو آيه كريمه، دو نكته استفاده مي شود.

الف) كافران در صدد خاموش نمودن نور الهي هستند؛ اگر چه ناكام خواهند ماند.

ب) كافران، هم مردم را از دين الهي باز مي دارند و هم خود از آن نائي و دورند و كسي كه هم ناهي بوده و هم نائي، به مانند سنگ دهنه نهر آب است كه نمي گذارد آب حيات به تشنه كامان برسد و خود نيز بهره اي نمي برد.