فرزندان حضرت امام حسين عليه السلام همه به معناي حقيقي كلمه عبد خدا بودند. كوچك ترين ايشان را پدر «عبدالله» نام نهاد. گر چه شش ماه بيشتر عمر نكرد اما از همه عابدان روزگاران سبقت گرفت و در عرش گره گشاي محتاجان شد.

فرزند ديگرش «علي اكبر» بود كه امام حسين عليه السلام شخصيت علي اكبر را در يك جمله خلاصه كرد و روز عاشورا با خداي خود در ميان گذاشت كه علي اكبر شبيه ترين مردم به پيامبر است (به صورت و سيرت). خاندان پيامبر، هر گاه دلتنگ رسول خدا صلي الله عليه و آله مي شدند، مي گفتند كه علي جان قرآن بخوان! و نام حضرت علي اكبر به عنوان اذان گوي نماز ظهر عاشورا بر پيشاني تاريخ كربلا نقش بسته است.

دخترش «فاطمه» عروس امام حسن مجتبي عليه السلام بسيار اهل عبادت و بندگي بود. امام حسين عليه السلام درباره ي اين دختر فرمود: «تمام شب را به نماز مي ايستاد و روزها را روزه مي گرفت و به تسبيح مشغول بود. [1] .

در مدينه مردي بود به نام «عبدالرحمن» كه معلم كودكان بود. او سوره



[ صفحه 34]



حمد را به يكي از فرزندان امام حسين عليه السلام ياد داد. چون كودك سوره ي حمد را نزد پدر خواند، امام معلم را خواست و هزار دينار زرد به همراه هدايايي ارزشمند به او داد. مردم گفتند كه اي فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله اين چه كاري است؟ امام فرمود: «اين بخشش و جايزه، كجا با كار او برابري مي كند.» [2] .

سرآمد فرزندانش «حضرت سجاد» بود كه زينت عابدان و سرور ساجدان لقب داشت. امام سجاد عليه السلام بندگي خدا را در مكتب پدر آموخت و به حق حضرت امام حسين عليه السلام، معناي اين آيه ها را در زندگي خود تحقق بخشيد. «و كان يأمر اهله بالصلوة و كان عند ربه مرضيا». او خانواده اش را به نماز سفارش مي كرد و او نزد خدا مورد رضايت بود. «وأمر اهلك بالصلوة اصطبر عليها» خانواده ات را به نماز سفارش كن و بر اين كار پايداري بورز «يا بني اقم الصلوة» فرزندم نماز را بپا دار!



[ صفحه 37]