انسان عاقلي كه در مقام تهيه ي توشه ي آخرت و تحصيل قرب به سوي خداست و فهميده است كه نتيجه اي بالاتر از قرب خداوند معقول نيست، بايد از نماز غفلت نكند، آن معجوني كه مشتمل است بر دعا و تضرع و ابتهال و تذلل و خشوع و خضوع در حال قيام و ركوع و سجود بلكه آن را با شرايط ظاهري و باطني اش به جا آورد و موانع قبول شدن آن را برطرف نمايد به اين اميد كه خداوند به فضل و كرمش او را در مهمانخانه ي خصوصي كه ويژه ي اولياي مقربين است راه دهد و از شهد حلاوت ذكر كه لذيذترين لذات و درك شدني و غيرقابل بيان كردن است (يدرك و لا يوصف) بهره مند فرمايد.

هر كه نيز از آن روي برگرداند، منتظر زيان بزرگ باشد كه راستي ستم بزرگي بر خود نموده است و در قيامت انگشت ندامت و حسرت را به دندان مي گزد. [1] .



[ صفحه 47]



آري، قيامت روزي است كه در آن، آثار غفلت انسان و پيروي نمودن از شيطان آشكار مي شود و براي هواپرستان، دزديهاي شيطان كشف مي شود؛ [2] ولي آشكار شدن در روز قيامت چه بهره اي مي تواند برايش داشته باشد بلكه مي بايست در دنيا متذكر مي شد.



اين مثل بشنو كه شب دزدي عنيد

در بن ديوار حفره مي بريد



نيم بيداري كه او رنجور بود

تق تق آهسته اش را مي شنود



رفت بر بام و فرو آويخت سر

گفت او را در چه كاري اي پسر؟



خير باشد نيم شب چه مي كني؟

تو كه اي؟ گفتا دهل زن اي سني



در چه كاري؟ گفت مي كوبم دهل

گفت كو بانگ دهل اي بوسبل؟



گفت فردا بشنوي اين بانگ را

نعره ي واحسرتا واويلتا



من چو رفتم بشنوي بانگ دهل

آن زمان واقف شوي بر جزء و كل [3] .





[ صفحه 48]