اهتمام علي به نماز اول وقت در صفين
نمونه اي از آن را - كه از كتاب «ارشاد القلوب»، ديلمي نقل شده
[ صفحه 9]
است - در اين جا مي آوريم:
«هنگامي كه علي عليه السلام در جنگ صفين سرگرم نبرد بود، در ميان هر دو صف كارزار، مواظب وضع آفتاب بود (تا ببيند كي ظهر مي شود و نماز ظهر را بخواند).
ابن عباس عرض كرد: يا اميرالمؤمنين! اين چكاري است؟ فرمود: منتظر زوال هستم تا نماز بخوانيم.
ابن عباس گفت: آيا حالا وقت نماز است با اين سرگرمي به جنگ؟
حضرت فرمود: ما چرا با ايشان مي جنگيم؟ تنها به خاطر نماز با آنان نبرد مي كنيم». [1] .
چون شعار دين و مظهر اسلام در خارج، نماز است. حقيقت دين نيز - كه بندگي خداست - در نماز است، لذا با كفار حقيقي و منافقين چون معاويه و اتباعش براي برپا داشتن نماز نبرد مي كرد.
از ميان عبادات، نماز در زيادتي احكام نمونه است؛ يعني به قدري اهميت دارد كه چهار هزار حكم به فرموده ي حضرت صادق عليه السلام دارد. [2] .
و شهيد - عليه الرحمه - در تفسيري بر واجبات و مستحبات نماز،
[ صفحه 10]
واجباتش را هزار عدد تقريبا قرار داده و كتابي به نام «الفيه» را در واجباتش تصنيف كرده است و مستحبات نماز را دو هزار شمرده و كتاب نفليه اش را در اين باره نوشته است. [3] .
پاورقي
[1] لما كان علي عليه السلام يوما في حرب صفين مشغلا بالحرب و القتال و هو مع ذلك بين الصفين يراقب الشمس فقال له ابن عباس: يا اميرالمؤمنين! ما هذا الفعل؟ قال انظر الي الزوال حتي نصلي. فقال له ابن عباس: و هل هذا وقت الصلوة ان عندنا لشغلا بالقتال عن الصلوة. فقال عليه السلام: علي ما نقاتلهم؟ انما نقاتلهم علي الصلوة (سفينة البحار: 2 / 44).
[2] قال الصادق عليه السلام: للصلوة أربعة آلاف حدود و في رواية أربعة آلاف باب (سفينة البحار: 2 / 43).
[3] سفينة البحار: 2 / 43.