در پايان اين سفر، كه ملكوتي ترين سفر انسان به سوي خداست، آنچنان فكر و روح اوج مي گيرد كه آدمي خود را در برترين مقام معنوي مشاهده مي كند و بين خود و ارواح مقدسه جدايي و فاصله نمي بيند. اينجاست كه براي سلام به پيامبر بزرگ هيچ نيازي به ضمير غايب احساس نمي كند؛ جدايي وجود ندارد كه بگويد «السلام عليه»، بلكه مقام، مقام قرب و يگانگي و حضور و مشاهده است. نماز با شرايط، انسان را با رسول خدا صلي الله عليه و آله روبرو مي كند و در اين رودررويي است كه نمازگزار مي گويد: درود بر تو اي پيامبر رحمت! و بركت خدا بر تو اي صاحب رسالت!