چون صداي مؤذن را شنيدي، دل از نداي روز قيامت پر از ترس كن و آستين ظاهر و باطن را براي جواب دادن به نداي حق بالا بزن و براي ورود به نماز عجله كن، زيرا كساني كه با شنيدن صداي اذان از خود بيخود شده و براي اجراي دستور حق شتاب مي كنند، روز قيامت مخاطب به نداي لطف و رحمت و احسان و مرحمت و محبت و عنايت مي شوند.

اذان را معيار نجات و عدم نجات خود در روز قيامت بگير: اگر با شنيدن آن دلت شاد شد و غرق در نشاط گشتي اهل نجاتي، ورنه به علاج خود برخيز كه دل و جان دچار مرض است. به اين معنا توجه داشته باش كه رسول اكرم صلي الله عليه و آله نزديك وقت اذان به بلال مي فرمود:

ارحنا يا بلال [1] .

مؤذن من! با گفتن اذان براي قلب ما شادي به وجود آور.

اذان با نام خدا آغاز مي شود و با نام او به پايان مي رسد، يعني كه اول و آخر اوست. به وقت شنيدن «الله اكبر» دل را در گردونه ي تعظيم كردن به حق بياور و بدان كه بزرگي غير او وجود ندارد و غير او چيزي وجود حقيقي ندارد، كه اگر به اين معنا توجه نكني در حقيقت تكبير نشنيده و تكبير نگفته اي.



[ صفحه 114]