ريا زاويه اي از شرك و نفاق است. رياكار اگر بداند كه مردم از برنامه اش آگاه شده و او را مدح مي كنند، به اجراي عمل برمي خيزد، وگرنه زحمت انجام هيچ عبادتي را به خود نمي دهد. با اين حساب، مسأله ي اجراي نماز به وسيله ي رياكار بسته به توجه مردم است، اگر بداند مردم از نمازش آگاه مي شوند مي خواند، وگرنه از قيام به اين عبادت بزرگ خودداري مي كند.

ريا در حقيقت شعبه اي از شرك و بت پرستي است. خداوند بزرگ در سوره ي ماعون به نمازخوانان رياكار حمله كرده و نماز آنان را هيچ انگاشته است. روايات باب ريا نيز زياد و فوق العاده است، پويندگان مي توانند به كتاب هاي: «بحارالأنوار»، «محجةالبيضاء»، «وسائل الشيعة»، «الكافي»، «تحف العقول»، «الخصال»، «جامع السعادات» مراجعه كنند.

ريا باطل كننده ي عمل است و عمل با ريا در روز قيامت اجر و مزدي ندارد.

در شرح مصباح ملا عبدالرزاق لاهيجي در باب ريا داستان مختصر ولي جالبي بدين مضمون نقل شده است: