بت پرستي يعني روي گرداندن از تمام فضايل و آلوده شدن به تمام رذايل.

بت هايي كه در معرض پرستش واقع شده اند و مي شوند بر دو دسته ي جاندار و بي جان اند: جاندار همانند فرعون و نمرود و شداد و يا گوساله و گاو و گوسپند و ساير حيوانات؛ بي جان مانند خورشيد، ماه، ستارگان، درخت و نبات، سنگ و چوب و ساخته هاي دست خود انسان مانند لات، هبل، عزي، پول و...

اين بت ها در عين جانداري و بي جاني، بت هاي بيروني اند، و اما بت هاي دروني عبارتند از هوي، غرايز، شهوات و...

اين كه انسان به هنگام گرفتار آمدن به پرستش بت هاي جاندار و بي جان، دروني و بيروني، از تمام فضايل - مخصوصا عبادت حق و به ويژه نماز - باز مي ماند جاي ترديد نيست.

اين نكته را هم نبايد ناگفته گذارد كه منشأ پرستش بت هاي بيروني آلودگي باطن است. اين قلب و روح است كه اگر تزكيه شود و با تعاليم آسماني زنده گردد، آدمي را از اسارت بت هاي درون و بيرون نجات مي دهد و او را به اوج كمال مي رساند، ولي با غفلت زدگي دل و افسردگي جان، آدمي در تنگناي پرستش هاي غلط قرار خواهد گرفت. در اين صورت، از انسان اسير نبايد توقع حسنات و فضيلت و انسانيت داشت.



[ صفحه 104]