[نوح: نخستين پيغمبر اولوالعزم كه پس از ادريس در سرزمين بابل به رسالت مبعوث گشت. نسبت او را چنين آورده اند: نوح بن لمك بن متوشلخ بن اخنوخ (ادريس) بن مهلائيل بن قينان بن انوش بن شيث بن آدم عليه السلام. گويند: وي به سال درگذشت آدم در هزار نخست آفرينش اين نسل متولد شد و در هزار دوم به سن پنجاه يا چهارصد يا هشتصد و پنجاه سالگي به مقام نبوت رسيد.

از امام صادق عليه السلام روايت شده كه وي دو هزار و پانصد سال عمر كرد: هشتصد و پنجاه سال پيش از بعثت و نهصد و پنجاه سال از بعثت تا طوفان و هفتصد سال پس از فرونشستن طوفان و فرود آمدن از كشتي و به قولي دويست سال دوران ساخت كشتي بود و پانصد سال پس از پايان طوفان.]

«بحارالأنوار»، اين كتاب بي نظير و ارزشمند، از حضرت باقر عليه السلام روايت مي كند:

پرستش خداي يگانه و اخلاص به پيشگاه او و بي همتا دانستن حق، كه خداوند فطرت مردم را بر آن قرار داده است، اصول آيين نوح بود.

پروردگار بزرگ از نوح و همه ي انبيا پيمان گرفت كه او را فرمان ببرند و از شرك دوري جويند، و نيز خداي مهربان حضرت نوح را به نماز و امر به معروف و نهي از منكر و رعايت حلال و حرام دعوت كرد. [1] .



[ صفحه 37]