الف) فرزانگان سحرخيز، اول با زبان قلب سخن مي گويند، آن گاه آن را بر زبان مي آورند.

ب) سكوت در فصل نيايش به معناي كر و لال شدن نيست، بلكه به معناي به جا و به ضرورت سخن گفتن است.

ج) چنين سكوتي بستر دل را براي رويش شكوفه هاي مناجات آماده مي كند و عطر حضور را در كام مناجات كننده مي ريزد.



[ صفحه 39]