نماز جمعه آن است كه ظهر جمعه مسلمانان هر منطقه (تا شعاع 6 كيلومتري) دور هم جمع شوند و با هم نماز گزارند. در اين نماز نخست امام جماعت در برابر حاضران مي ايستد و پس از ستايش الهي، با استفاده از قرآن و حديث، و خواندن حداقل يك سوره از قرآن و توضيح آن، درباره ي تعاليم اسلام و مسائل اجتماعي امت اسلامي همه با هم به نماز مي ايستند و مثل نماز صبح، دو ركعت به جماعت نماز مي گزارند. در حقيقت دو سخنراني قبل از نماز به جاي دو ركعت نماز حساب مي شود.

هر جا زمامدار عادل حكومت داشته باشد، در قلمرو حكومت او بايد نماز جمعه برگزار شود و هر جا نماينده ي او حضور داشته باشد بايد وي امامت نماز جمعه را شخصا بر عهده گيرد يا كسي را به جاي خود به اين سمت بگمارد. در اين صورت همين كه صداي اذان نماز جمعه بلند شد همه بايد دست از كار بكشند و در محل نماز حاضر شوند:

«يا ايها الذين آمنوا اذا نودي للصلوة من يوم الجمعة فاسعوا الي ذكر الله و ذروا البيع، ذلكم خير لكم ان كنتم تعلمون» [1] .



[ صفحه 131]



«اي مسلمانان، وقتي بانگ نماز جمعه برخاست، شتابان براي ياد خدا (نماز) برويد و خريد و فروش را زمين بگذاريد. اگر دانسته باشيد، آن براي شما بهتر است.»

پس از آنكه نماز تمام شد هر كس مي تواند پي كار خود برود:

«فاذا قضيت الصلوة فانتشروا في الارض و ابتغوا من فضل الله و اذكروا الله كثيرا لعلكم تفلحون» [2] .

«پس از آنكه نماز برگزار شد در زمين پراكنده شويد و به دنبال بخشش الهي برويد و زياده به ياد خدا باشيد؛ شايد كه رستگار شويد.»

اگر حكومت به دست زمامدار عادل نباشد، يا عده اي از مسلمان ها در جايي زندگي مي كنند كه نماينده ي حكومت امام عادل در آنجا نيست، بهتر است از ميان خودشان يك فرد شايسته را كه از عهده ي دو سخنراني پيش از نماز برآيد انتخاب كنند و نماز جمعه بگزارند؛ وگرنه مي توانند نماز ظهر را به صورت عادي بخوانند.