آن نيايش و پرستش و اين راز و نياز و كمك خواهي، در زبان قرآن «عبادت» ناميده مي شود.

قرآن عبادت را مخصوص خداي يكتا مي شمرد و پرستش هر كس و هر چيز ديگر جز خدا را حرام و گناهي بس بزرگ مي داند:

«و قضي ربك الا تعبدوا الا اياه...» [1] .

«فرمان خدا بر آن رفته كه جز او را نپرستيد...»

اسلام از نظر كلي، براي عبادت خداي يكتا هيچ زبان يا شكل خاصي معين نكرده و هيچ قيد و شرطي نگذارده است. تنها شرط مهم عبادت در اسلام اين است كه آنچه بندگان خدا به عنوان عبادت به جا مي آورند به اوهام و خرافات، شرك، خودنمايي و ريا آلوده نباشد.

بنابراين، مسلمانان با رعايت كامل اين نكات، در هر وقت و هر جا، به هر زبان و هر لغت و به هر شكل و هر جور كه بخواهند مي توانند به نيايش خدا و راز و نياز با او بپردازند.