در آن لحظه كه آدمي به كمال و شكوه بي نهايت آفريدگار جهان مي انديشد، سراپا شيفته ي آن مي شود؛ دل و جانش به خضوع و خشوع و فروتني مي گرايد؛ با آهنگ فطرت در برابر آن همه كمال و عظمت سر تعظيم فرود مي آورد: «ركوع»؛

سر به زمين مي سايد: «سجود»؛

و زبان به ستايش مي گشايد: «حمد و تسبيح».