مادرم چادر شب را

امّا، بي ستاره به سر كشيد

و بر سجّاده بوريايي خويش

به راز و نياز و نماز ايستاد

و من

با اشك چشمانش

وضو ساختم

با مُهري از تاولهاي دست پينه بسته پدر

در محراب خستگيش

سجده ي شكر بجاي آوردم.



«شيرزاد بهزادي»



[ صفحه 75]