توابا! عذرم را بپذير كه خستگان بي اميد بخششت، خستگي تحمل نتوانند كرد و شيفتگان تو در زمين دردمندانند كه به جرم دوست داشتنت محكوم به دردند؛ چه آنها كه عشق تو در دل نپرورانده اند، بي درد و فارغ از غمند. مسجون خاك، بيچاره است و اگر مطرود تو باشد، بيچاره تر. اگر محبوس خاكم، منفور خويش مگردانم، اگر بيچاره ام بيچاره ترم مكن.



[ صفحه 84]