مي شنود كه شنيدن براي او مستلزم توليد صدا نيست، بي صدا را هم مي شنود، دلت هم سخن بگويد مي شنود، سميع عليم است. در قعر باشي يا در اوج، فرياد بزني يا خاموش، تفاوتي نمي كند، او صداي بي صدا را با بلندترين صدا مي شنود.

سميعا! اگر تنها سخن زبان را مي شنيدي نه حرف دل را، بي زبان چه مي كرد؟ او كه گنگ است رازهاي دلش و دردهاي ضميرش و نيازهايش را چگونه با تو مي گفت؟ اما فقط كافي است خواسته اي از دل بگذرد و صداي پايش در دالان هاي دل بپيچد همين استماع، تو را كافي است، چه رسد بدان كه هر روز، روزي سه بار، در هفده ركعت، صدايي خسته، عاشق، صميمي و دوستدار تو، تو را بخواند و سپاس گويد.



[ صفحه 81]