گوشه هاي عزلت، مرا به ياد دارند و اشك هايم را نيز. ترس و وحشت دلم را مي شناسند و وجودم را نيز. خاك ها پيشاني ام را لمس كرده اند و در و ديوار، صداي هاي هاي گريه هايم را شنيده اند. جان من تا دم دروازه ي لب هايم رسيده و قطره هاي سرشكم روي گونه هايم چكيده، پيچيده ام بر خويش، چون بيد



[ صفحه 46]



لرزيده ام بر خويش، نيمه شب ها، بارها نيمه جان گشته ام و شادي را در خويش ذبح كرده ام اما در لحظه ي انفصال روح و تن، پژواك صداي:

نبأ عبادي اني أنا الغفور الرحيم؛ [1] .

و سارعوا الي مغفرة من ربكم؛ [2] .

قل يا عبادي الذين اسرفوا علي أنفسكم لاتقنطوا من رحمة الله ان الله يغفر الذنوب جميعا انه هو الغفور الرحيم، [3] .

آرامش را به وجودم پيوند مي زند و اسيد دهشت را به باز محبت خنثي مي كند و انقلاب درون را مي خواباند، اما اضطراب دوباره ي من تأثير آيات قاطع زير است:

واتقوا الله واعلموا أن الله شديد العقاب؛ [4] .

و تعاونوا علي البر و التقوي و لا تعاونوا علي الاثم و العدوان واتقوا الله ان الله شديد العقاب؛ [5] .



[ صفحه 47]



اني أخاف الله والله شديد العقاب؛ [6] .

ان الله قوي شديد العقاب [7] .



[ صفحه 48]