باز هم رحمانيت و رحيميت از توست و خواهش و تمنا از من، درخواست اراده اي بهر محافظت. تو بگو از اين همه دام، بي ياري تو چگونه جان سالم به در برم و از اين همه رنگارنگي هاي دنيا چگونه رنگ نگيرم؟

مي ترسم او كه سال ها فرمانبرداري تو را كرد و در اثر خودداري از يك سجده، طوق نافرماني بر گردنش آويخته شد و براي هميشه از درگاهت رانده گشت و ابليس (اولين نافرمان) نام گرفت مرا نيز به سرنوشت خود دچار كند، گر چه او هم فردا پاي خويش، كنار مي كشد و مقصر، تنها منم، تنها من، كه خود فرمودي:

و قال الشيطان لما قضي الأمر ان الله وعدكم وعد الحق و وعدتكم فأخلفتكم و ما كان لي عليكم من سلطان الا أن دعوتكم فاستجبتم لي فلا تلوموني و لوموا أنفسكم ما أنا بمصرخكم و ما أنتم بمصرخي اني كفرت بما أشركتمون من قبل ان الظالمين لهم عذاب أليم [1] .



[ صفحه 38]



خدايم! اي خداي مهربان! من از بي تو بودن هراس دارم، حصين حصار محافظ را بر وجودم بكش تا روحانيت وجودم از يورش قزاق هاي شيطان در امان ماند. من از اين هجوم مي ترسم. تا انتها آمدن شوخي نيست و ضعف من جدي است، من از اين ضعف اگر عامل نرسيدن باشد وحشت دارم تو رحماني، رحيمي، بخشنده اي، مهرباني، تو نمي گذاري دارهاي وحشت و اضطراب حلقه آويزم كنند، اما مهم، خواستن من است. وقتي هدف تو از آفرينشم كمال من است ممكن نيست مرا از رحمت و فياضيت خود مستفيض نكني، اما به من اختيار داده اي و من تا خود، اراده نكنم هرگز به صفات كمال آراسته نخواهم شد. خواستن من مسلم است اما تو را به عزتت سوگند در اين ره، يار و مدد باش كه بي ياري تو، ما را با كمال، كاري نيست.

برخورد وسوسه هاي ابليس با بي ارادگي و سست ايماني من باعث انفجاري است كه ويراني ام را به دنبال دارد. براي گريز از اين ويراني، محتاج نيروي دفاعي ام كه از تصادم حقه هاي اتمي ابليس با وجودم جلوگيري كند. اين نيرو را ايمان و عشق و اراده تأمين مي كند و منشأ همه ي آنها تويي.

بيا اي عشق! بيا كه به تو سخت محتاجم. بيا ابليس را بران.



[ صفحه 39]



بيا و بمان. بيا خوبم كن، عاشقم كن، تب دارم كن. بيا خالصم كن، بري از تمام بدي هايم كن.