صاحب كتاب قصص العلماء، درباره پدرش مرحوم ميرزا سليمان تنكابني كه از شاگردان حكيم بزرگ، آخوند ملا علي نوري رحمه الله است، مي نويسد:

«پدرم، مواظب نماز اول وقت و نوافل وارده بود و هر روز يك جزء از قرآن را تلاوت مي كرد و هر روز صبح سوره يس و صد مرتبه ذكر «لا اله الا الله الملك الحق المبين» و برخي اوراد و اذكار ديگر را قرائت مي كرد و سوره ي واقعه را در قنوت نماز (نافله ي عشاء) مي خواند و نماز شبش هيچ وقت ترك نشد.

شبي، هنگام سحر از خواب بيدار شدم، ديدم پدرم نشسته است و به شدت گريه مي كند. بعد از پايان گريه اش، سؤال كردم علت گريه چيست؟

فرمود: «در قنوت نماز وتر، مناجات (خمس عشره) را مي خواندم و مي گريستم، ناگاه شنيدم كه از سقف اتاق، آوازي برآمد كه: «ايها العالم العامل...»



[ صفحه 76]



مرحوم والد، بيش از اين سخني نفرمود و دنباله ي صدايي را كه شنيده بود اظهار نكرد، سپس فرمود: «وقتي آن آواز را شنيدم، چنان گريه بر من غالب شد كه نتوانستم نماز را ترك كنم، بي اختيار نشستم و گريستم. و تا زنده هستم. راضي نيستم اين راز را به كسي بگوييد.» [1] .