از برادر «صحّتي» خواهش كردم از حالت بچه ها در شب پيش از عمليات برايم بگويد، گفت:

«در شب حمله، بيش تر بچه ها دعا مي خوانند؛ نماز شب مي خوانند؛ آن ها معمولاً نماز شب نمي خواندند، آن شب مي خواندند. بچه ها طلب بخشش مي كنند از خداوند و از همديگر. كساني كه وصيت نامه ننوشته اند، وصيت نامه شان را مي نويسند، بعضي ها زيارت عاشورا مي خوانند و خيلي ها گريه مي كنند، هر گوشه اي را كه نگاه مي كني كسي را مي بيني كه دارد دعا مي خواند و گريه مي كند. حالتي روحاني به وجود مي آيد. بعضي ها از برادرانشان قول مي گيرند كه اگر شهيد شدي شفاعت مرا بكن پيش خدا، بعضي ها نماز شكر مي خوانند.» [1] .

آري، اين گونه بود كه ايران ما به پيروزي رسيد، با همين نمازها، دعاها، قرآن خواندن ها و عبادت ها.

«در واقع اين ملت را خداي تبارك و تعالي با دست عنايت خودش و با قدرت كامله خودش قدرتمند كرد و متحول كرد به انسان هاي الهي، انسان هايي كه براي خدا قيام كردند و براي خدا زحمت و مشقت را خريداري مي كنند، و اين قدرت خداي تبارك و تعالي است كه جوان هاي ما را عاشق شهادت كرده است كه اين عزيزان بيايند اين جا و از آن ها كساني كه اصرار كنند كه من دعا مي كنم شهيد بشوند و من به آن ها عرض مي كنم كه پيروز باشيد و ان شاءالله ثواب شهيد داريد.» [2] .

كلام ديگري از امام خميني(رحمةالله عليه) در اين رابطه ذكر مي كنيم:

«اين هايي كه شب را به دعا برمي خيزند و به مناجات برمي خيزند، البته در جنگ ها پيروز خواهند شد.»

«ديگران اگر مسلسل دارند و چه دارند، فانتوم دارند، شما خدا را داريد. شما همه اين ها را از بين برديد براي آن كه با خدا بوديد. پشتيبان شما خداست...» [3] .

«اگر ارتش و ساير قواي مسلح از نصرت الهي برخوردار نبودند، پس اين امر خارق العاده چگونه تحقق يافت؟ آري، فرق است بين جواناني كه شب را با مناجات و قرائت قرآن و نماز و نيايش به سر مي برند و حمله را با ذكر خدا و الله اكبر شروع كنند با آنان كه شب را با معصيت خدا و روز را در جنگ با خدا آغاز مي كنند.

فرق است ميان آن سنگرها كه كتاب خدا و نهج البلاغه و كتاب هاي دعا در آن است با آن سنگرها كه بنا به گفته فاتحان، ابزار قمار و شراب و سكرات و بدتر از آن در آن ها يافت مي شود.» [4] .