ابن شهرآشوب از عيون المجالس نقل مي كند: «امام عليه السلام همراه انس بن مالك كنار قبر حضرت خديجه عليهاالسلام آمده و گريست، سپس به او فرمود: مرا تنها بگذار.

انس گويد: از او دور شدم، چون نمازش طولاني شد، شنيدم كه حضرت فرمود: پروردگارا! پروردگارا! تو مولا(و سرور) بنده ات هستي، پس بر (اين) بنده ناچيز خود كه پناهش تويي رحم كن.

اي آن كه صاحب برترين كمالاتي! تنها تكيه گاه من تويي! خوشا آن را كه مولايش تو باشي!

خوشا به حال آن كه بيمناك و شب زنده دار است و دردهاي خود را به خداي ذوالجلال بازگو مي كند».