امام حسين عليه السلام در مكه ركن اسود - دامن كعبه - را مي گرفت و با خدا مناجات و نيايش مي كرد: «اي معبود به حق من! نعمتم بخشيدي و سپاسگزارم نيافتي؛ مبتلايم نمودي و شكيبايم نديدي؛ پس تو اي مهربان! نه با ناسپاسي من، نعمت خود را گرفتي، و نه با ناشكيبايي من، سختي و بلاي خود را پيوسته داشتي، آري اي محبوب دل من! از كريم، جز بزرگواري و كرم سر نزند.»