و جعلناهم ائمة يهدون بامرنا و اوحينا اليهم فعل الخيرات و اقام الصلوة و ايتاءالزكوة و كانوا لنا عابدين.

و آن ها را پيشواياني قرار داديم كه به امر ما هدايت كنند و به آنان انجام كارهاي نيك و برپا داشتن نماز را الهام نموديم و همگي ما را پرستنده بودند.

در اين آيه خداوند متعال شش صفت براي صالح بودن انبياء بيان كرده كه سومين و چهارمين و پنجمين موهبت و ويژگي آن ها اين بود كه ما به آن ها انجام كار خير و برپا داشتن نماز و اداي زكات را وحي كرديم.

و اوحينا اليهم فعل الخيرات و اقام الصلوة و ايتاءالزكوة

اين وحي مي تواند وحي تشريعي باشد، يعني ما انواع كارهاي خير و اداي نماز و اعطاي زكات را در برنامه هاي آن ها گنجانديم؛ و نيز مي تواند وحي تكويني باشد، يعني به آن ها توفيق و توان جاذبه معنوي براي انجام اين امور بخشيديم.

البته هيچ يك از اين امور جنبه اجبار و اضطرار ندارد بدون اراده و خواست شخص هرگز به نتيجه نمي رسد. ذكر «اقام الصلاة و ايتاء زكات» بعد از «فعل الخيرات» به خاطر اهميت اين دو برنامه است كه نخست به طور عام در جمله «و اوحينا اليهم فعل الخيرات» و بعد به طور خاص بيان شده است. [1] .