پيش از شب عاشورا كه سپاه عمر سعد به طرف خيمه گاه مي تازند، امام حسين عليه السلام به برادرش، حضرت عباس عليه السلام مي فرمايد: «به طرف دشمن برو و به آنان بگو به ما مهلتي بدهند تا به نماز و مناجات با خدا و تلاوت قرآن بپردازيم.»

فهو يعلم اني احبّ الصلاة له و تلاوة كتابه و كثرة الدعا و الاستغفار [1] .

خدا مي داند كه من نماز را براي او و تلاوت آيات قرآن و دعا كردن بسيار و استغفار را دوست دارم. در همان وقت، حبيب بن مظاهر رو به سپاه دشمن مي كند و مي گويد: «چرا مي خواهيد با گروهي بجنگيد كه از اصحاب ليل و شب زنده داران و اهل عبادتند؟»



محبوب شد هر آن كه فداي حبيب شد

بيمار عشق بر همه دردي طبيب شد



نازم بر آن حبيب كه بر ياري حبيب

از خون سرخ، موي سپيدش خضيب شد [2] .



آري، حسين عليه السلام را جان كلام، «نماز» است. آن حضرت آن قدر به نماز و دعا و نيايش و تلاوت قرآن علاقه نشان مي دهد كه از دشمن درخواست مهلت مي كند تا شبي ديگر از عمر خويش را به راز و نياز و مناجات با محبوب بنشيند.

عنوان فصل دوم نوشتار «نماز اصحاب امام حسين عليه السلام» است. نماز امام حسين عليه السلام و نماز آناني كه در راه او سر به نيزه گشتند نمازي نيست كه بتوان به راحتي توصيفش كرد. نماز حضرت مسلم، نماز طفلانش، نماز حضرت زينب (سلام الله عليها) و... و آناني كه تن سپر كردند و تير دشمن به جان خريدند تا حسين عليه السلام نماز را به پا دارد، شايد در اين ميان نماز طفلان مسلم ظريف تر باشد.